Artwork

Jij, je likt op niemand anders
(Mathilde Blain, Maëlle Delaplanche, Raymond Van Lancker)

De ontmoeting met Raymond is heel spontaan verlopen. Fotografie en tekenen zijn het kloppend hart van onze relatie en de leidraden van het werk dat we samen realiseren in het atelier.

Op de eerste samenkomst heeft ieder van ons een persoonlijk object meegebracht.

Raymond zat naast mij met een foto die hij gekozen had zonder te weten wat het juist voorstelde. Ik had een brief meegebracht, een kladbrief van mijn vriend voor mijn verjaardag, die ik echter nooit heb ontvangen. Deze twee voorwerpen symboliseren het verlies. Ze lijken me tekens te zijn van een verleden, verloren gegaan in de tijd en het geheugen.

Iedere ontmoeting is een lang moment gewijd aan de ontdekking of de herontdekking van een geschiedenis. Ieder detail heeft zijn belang, soms vindt Raymond de geschiedenis terug uit, als

zijn geheugen het laat afweten.

De tekening is een teken van het hier en nu, om de leemtes op te vullen of om een nieuw verhaal te ontdekken. In zijn leven heeft hij veel gefotografeerd : dagelijkse dingen, de natuur, bloemen, vrienden. Deze tekens van schoonheid zijn dragers van het geheugen, nuttige werktuigen voor onze dialoog.

Ik herteken en vind met hem een stukje van zijn verleden terug.

Ik laat de kleuren rusten en we ontdekken nieuwe herinneringen.

De plastische dialoog van de ontmoeting tussen onze twee artistieke persoonlijkheden zal tentoongesteld zijn in het metrostation Graaf Van Vlaanderen.

Het ontjijt in de boom

(Elisabeth Fraikin, Alix Hammond Merchant, Julie Larrouy, Antoinette Sanchez)

Alles begint met een toevalligheid, een spel van overlappingen, leuke ontmoetingen, een beetje ondeugend en vol plezier...

De samenstellingen uit verschillende hoeken en zonder merkbare logica, vormen een kunstig geheel. Deze fictieve plaats glijdt over de plaats die de reiziger inneemt, wanneer hij zich door de stad beweegt.

Het aanschouwen van deze vloed van beelden lijkt op het samenstellen van één grote puzzel. Een puzzel waaruit stilaan een beeld ontstaat, zoals een stamboom de mens verbindt met zijn verleden.

De boom staat hier symbool voor de absurde verbindingen die worden gevormd door de diverse invloeden van de hedendaagse cultuur. Het lijkt een gekunsteld landschap, maar het zit vol leven.

Dit kunstwerk is als een momentopname van een bonte menigte reizigers die zich beweegt en rondrijdt doorheen het Brusselse netwerk.

De hysterische kakkerlak

(Delphine Coërs, Irène De Cant, Jeanne Markiewicz-Jockuet, Maryse Otjacques)

Ons voornaamste medium is het breiwerk. Wol is een uitgesproken zachte en aantrekkelijke materie en goed gekend door oudere mensen.

Door poppen te integreren in het meubilair van een tram willen we intieme vragen stellen aan de reizigers en met hen in interactie komen.

We willen gewoontes doorbreken, een vraagstelling uitlokken over de plaats, de ruimte, de intimiteit, het comfort, uitwisselingen bewerkstelligen tussen de verschillende gebruikers

van het openbaar vervoer.

Deze mannequins uit stof en wol nodigen uit om in dialoog te treden.

Lekkere boodschappen :

De pop van stof draagt een mantel met lekkernijen.

Het publiek reageert op het werk en kleedt de pop langzaam uit. Het verleidelijke omhulsel verdwijnt en een nieuw vel komt te voorschijn. Het is een metafoor voor wat ze wil schenken : omarm mij !

Leesbare ontmoetingen :

De haiku’s van Irène : ze geeft ze cadeau aan de reizigers.

Ze wil in kleine berichtjes meegeven wat onfortuinlijke reizigers al hebben meegemaakt in trams of bussen.

De zwangere pop :

Ze verbaast en praat met de reizigers door middel van een micro van buitenaf, geplaatst in het hart van de pop. Ze daagt uit, ze ondervraagt, ze provoceert en brengt een discussie op gang, een debat... Ze wil een dialoog uitlokken tussen de verschillende generaties en is met succes getest te midden van ons atelier.

 

Strelingen

(Yvonne Bidoul, Odette Debuyser, Isabelle Escande, Maria Fenzl, Zoé Ghislain, Emile Palinckx)

We hebben mekaar bekeken, getekend en ontdekt. Vervolgens is de lijn een aanraking geworden.

Het gips is een weergave van dit delicaat contact, het behoudt het geheugen en geeft een afdruk van wat vluchtig is. De gipsafgietsels geven de broosheid weer van de huid die dunner wordt. Ze zijn tekens van de tijd die voorbijgaat, van het leven dat wegvloeit, van de moeilijkheden die men doormaakt.

Meer dan het ‘medicaliseren’ of het refereren aan dodenmaskers, zijn deze afdrukken tekens van een nieuwe identiteit, maar op een bepaalde manier maken ze deel uit van onszelf. Ze zijn tekens van een onuitwisbaar spoor van een gezamenlijke belevenis. Deze afdrukken zijn beladen met tederheid, plezier, strelingen : ze zijn de getuigen van onze ontmoetingen en de band die we

met elkaar hebben gekregen...

Deze installatie wordt tijdelijk tentoongesteld in het Louizastation.

De kleurenoogst

(Nicolas Courtemanche, Germaine Freyne, Robert Ravet, Anna Terrien, Géraldine Smal, Marie-José Soille, Jacqueline Wieme)

“De kleurenoogst” is de vrucht van de ontmoetingen tussen Marie-José met haar zachte uitstraling, de tintelende Jacqueline, de verrassende Germaine met haar zoetzure humor, de doortastendheid van Robert en de schertsende en creatieve opmerkzaamheid van enkele kunststudenten.

Deze ontmoetingen hebben geleid tot het ontstaan van twee verschillende projecten. Het eerste project wordt tentoongesteld in een park, onder leiding van Nicolas Courtemanche en stelt het werk voor van Robert Ravet. Tijdens het jaar heeft Robert veel geschilderd ; in zijn blauwe schort, met een driekleurig pallet op zijn knieën en het penseel ter hand heeft hij oneindige landschappen bedacht.

Alleen, op zijn schip met twee wielen, vaart hij sereen verder in zijn kleurrijke wereld...

De fresco’s van Robert die alsmaar groter worden, zijn vandaag vrij te bezichtigen in het park “Carré Tillens”.

Langsheen een boom, tussen het geritsel van de bladeren, doorheen een venster naar de hemel, tussen twee windbriesjes door...

Bij deze pittige ontmoetingen is er een tweede project ontstaan ; iets minder groots, maar toch : het betreft hier een mysterieus servies met enkele zeer unieke stukken en met gelimiteerde uitgave !

Dit servies, ontworpen door Anna Terrien, stelt enkele merkwaardige borden ten toon die getekend of geschilderd werden door de andere artiesten uit het atelier. Het hele jaar door heeft de schuchtere Jacqueline Wieme, net een tovenares, haar kleuren op papier getoverd als een volleerd meester. Af en toe kwam er een schaterlach tevoorschijn op haar geconcentreerd gelaat...

Marie-José Soille, in stille aanwezigheid, schudt haar handen opnieuw wakker met elke tekening. Met haar priemende oogjes slaagt ze alles gade en eist ze onze aandacht op. Haar innemende

glimlach kan eenieder bekoren.

Dit werk is vereeuwigd in keramiek. Deze gebakken borden worden voorgesteld in staanders zoals in grootmoeders tijd. Dit project zonder leeftijd, een project voor en van alle leeftijden, wordt tentoongesteld in de uitstalramen van de vzw “Entr’âges”.